To duża, rozległa wieś położona na wzniesieniach Pogórza Dynowskiego na południowy – zachód od Błażowej po obu stronach rzeki Ryjak. Sąsiaduje z Baryczą, Gwoźnicą, Lecką, Białką, Błażową, Błażową Górną, Futomą i Rytą Górką. Wieś została założona w 1429 roku, o czym świadczy zachowany dokument lokacyjny. Nazwa wsi pochodzi od jej założyciela i zasadźcy Stanisława Kąkola. Zabudowania wsi rozciągają się na przestrzeni kilku kilometrów wzdłuż górnej części doliny Ryjaka. Najciekawiej i najwyżej położona jest część wsi zwanej Wolą Kąkolowską. Z uwagi na swoje położenie z dala od wielkich aglomeracji miejskich, ukształtowanie terenu oraz duże obszary lasu (1/3 powierzchni wsi), Kąkolówka jest dla mieszkańców dużych miast i turystów oazą ciszy, spokoju i pięknej przyrody. Malownicze położenie, liczne wzniesienia, jary, lasy, dzikie łąki zachęcają do wędrówek pieszych, zbierania grzybów, owoców leśnych i ziół.
Parafia w Kąkolówce istnieje od 1928 r. — kiedy to postawiono we wsi drewniany kościół pod wezwaniem Franciszka Serafickiego, który niestety nie zachował się do naszych czasów. Ufundowali go Piotr Kunath z małżonką. Pleban dostał od nich dwa łany w samej Błażowej, i tyle samo w Kąkolówce oraz prawo osiedlania na niej gospodarzy. W latach 1957 — 1960 zbudowano nowy, murowany kościół parafialny Matki Boskiej Szkaplerznej. Świątynię zaprojektował Jerzy Nosek pochodzący z Rzeszowa. Zwieńczono ją wysoką wieżą — dzwonnicą.
Znajduje się tam również nowa szkoła, zbudowana w 1961 r. im. Marii Konopnickiej. Za jej budynkiem, mieści się dawna kaplica, w której odprawiano we wsi msze. Została wzniesiona w 2 poi. XIX w. na planie prostokąta, przy brzegu Ryjaka. Posiada ulokowany z przodu, dw-kolumnowy portyk, a otoczona jest rosnącymi tutaj, czterema starymi lipami. Pokryta dwuspadowym dachem, krytym gontami. Mała wieżyczka opatrzona jest sygnaturką, utrzymaną w pseudobarokowym stylu.
Do ciekawostek przyrodniczo-turystycznych można zaliczyć:
Rezerwat przyrody „Wilcze” jest to rozległy kompleks leśny, ciągnący się od Solonki aż po Ujazdy, obejmując północną stronę pasma Wilcze. Utworzony w 1997 r., obejmuje obszar leśny o powierzchni 342,33 ha. Tutejsze lasy mają bardzo urozmaicony drzewostan. Dominuje w nim jodła, buk i sosna. W domieszce występują dąb, brzoza, modrzew, świerk, osika i jesion. Spotyka się tu naturalne buczyny karpackie i stare jedliny. W runie lasu występuje wiele gatunków roślin rzadkich i chronionych, m.in.: wawrzynek wilcze łyko, czosnek niedźwiedzi, śnieżyca przebiśnieg, storczyk plamisty, kopytnik pospolity i lilia złotogłów. Tutejsze lasy są ostoją dzikiej zwierzyny. Żyją tu sarny, jelenie, dziki, zające lisy i borsuki, spotkać można nawet wilka.
Pomnik przyrody – „Błędny Kamień” (od 1982 r.) (w tradycji zwany Diabli Kamień) jest to skała, a raczej jej pozostałość, ukryta w lesie na południowo-wschodnich obrzeżach wsi, na północnym skłonie grzbietu Wilcze. Ma kształt zbliżony do koła o średnicy ok. 5 m i wystaje 1 m ponad ziemię (450 x 550 x 110 cm) . Jak daleko sięga w głąb – nie wiadomo. Jest to unikalna w tych warunkach geologicznych wychodnia (głaz) niezwykle twardej skały magmowej pochodzenia wulkanicznego o krystalicznej stalowej barwie. Wśród okolicznych mieszkańców znane są do dziś legendy o wielkości i pochodzeniu kamienia. Aby je poznać zapraszamy do Kąkolówki.
Pomnik przyrody – samotna sosna w 2001 r. jako pomnik przyrody uznano samotnie rosnącą sosnę pospolitą przy drodze prowadzącej na Nowiny.
Pomnik przyrody – buk „Miłosz” buk pospolity 200-letni „Miłosz” o obwodzie 364 cm rośnie we wschodniej części wioski, po prawej stronie drogi relacji Błażowa -Ujazdy.
Szlaki turystyczne i ścieżki przyrodniczo–edukacyjne Południowym krańcem wsi przebiega główny szlak turystyczny Pogórza (Kołaczyce – Dynów) , znakowany kolorem żółtym. Z centrum wsi można dojść dobrze oznakowanymi trasami do rezerwatów „Mójka” i „Wilcze”.
Powierzchnia – 23,76 km2.
Ludność – 1 268.
