Rezerwat przyrody w brzmieniu Ustawy o ochronie przyrody z 2004 r. obejmuje obszary zachowane w stanie naturalnym lub mało zmienionym, ekosystemy, ostoje i siedliska przyrodnicze, a także siedliska roślin, siedliska zwierząt i siedliska grzybów oraz twory i składniki przyrody nieożywionej, wyróżniające się szczególnymi wartościami przyrodniczymi, naukowymi, kulturowymi lub walorami krajobrazowymi.

Przedmiotem ochrony może być całość przyrody na terenie rezerwatu lub szczególne jej składniki:

• fauna

• flora

• twory przyrody nieożywionej

Cały rezerwat albo jego części mogą podlegać ochronie ścisłej, ochronie czynnej lub ochronie krajobrazowej.

Środowisko przyrodnicze, w obrębie którego znajduje się gmina Błażowa, cechują właściwości naturalne, w znacznej części o unikatowym charakterze. Dlatego też ochronie prawnej podlega prawie 50% obszaru gminy. Potrzeba ochrony przyrodniczej i ustanowione w tym celu przepisy prawne, ustalające Hyżnieńsko – Gwoźnicki Obszar Chronionego Krajobrazu, oraz położone w ich obrębie Rezerwaty Przyrody „Mójka” i „Wilcze” narzucają określone rygory, dotyczące sposobu wykorzystania i zagospodarowania.

Rezerwat „Mójka” został utworzony dnia 25 lipca 1997 roku na powierzchni 285,56 ha, (288,73 ha wg planu urządzania lasu) w leśnictwie Kąkolówka, w oddziałach 81-85, 86a,b,c,d, 87-89, na podstawie Zarządzenia Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 25 lipca 1997 r. w sprawie uznania za rezerwat przyrody (M.P. z dnia 8 września 1997 r.).

Jego teren obejmuje obszar lasów pomiędzy przysiółkami Mójka (przysiółek Futomy), Widacz i Pod Lasem (przysiółek Kąkolówki). Miejsce to zasiedlono trzema rodzinami bobra. Do najcenniejszych elementów przyrody rezerwatu, stanowiący główny przedmiot ochrony, należą ekosystemy leśne tworzone przez lasy jodłowe ze znacznym udziałem buka rosnącego w najwyższych partiach. Jest tu również grąd wysoki, skażony domieszką modrzewia i nadmiarem sosny oraz zagajniki jodłowe i płaty łęgu jesionowego, kalina koralowa i kruszyna.

Na uwagę zasługuje obecność wilgotnego podzespołu żyznej buczyny karpackiej z czosnkiem niedźwiedzim, a także nadrzecznej olszyny górskiej. W drzewostanach rezerwatu występują okazałe, wiekowe egzemplarze drzew spełniających kryteria pomników przyrody, z których na szczególną uwagę zasługuje buk o oddz. 86b, osiągający obwód 310 cm. Cenną fitocenozą jest również grąd subkontynentalny.

Różnorodność biocenotyczną podnosi także obecność zbiorowisk łąkowych, szuwarowych i wodnych z charakterystyczną dla nich roślinnością. Bogactwo florystyczne wyraża się obecnością 340. gatunków roślin naczyniowych, w tym 24. chronionych (18. objętych ochroną ścisłą). Na uwagę zasługuje wśród nich: listera jajowata, storczyk szerokolistny i plamisty, podkolan biały, cebulica dwulistna, podrzeń żebrowiec, widłaki: goździsty, jałowcowaty i wroniec, kłokoczka południowa i zimowit jesienny. W bogatym runie można odnaleźć m.in. śnieżyczkę przebiśnieg, kopytnik pospolity, wawrzynek wilcze łyko.

Równie interesująca jest fauna omawianego obiektu, na czele z bobrem europejskim. Z pozostałych występujących tu gatunków należy wymienić: dzięcioła trójpalczastego, gila, krzyżodzioba świerkowego, salamandrę plamistą, kumak górskiego, padalca, jaszczurkę zwinkę. Na terenie rezerwatu pojawia się również bocian czarny.

W rezerwacie można odnaleźć kilka interesujących elementów przyrody nieożywionej. W oddziale 86b, na skraju lasu znajduje się skała zwana „Błędnym kamieniem”.

Błędny kamień

W 1982 roku uznana za pomnik przyrody nieożywionej. Jest skałą pochodzenia metamorficznego, która zbudowana jest w głównej mierze z łyszczyków i kwarcu. Na uwagę zasługuje fakt, że jest jedynym tego rodzaju skalnym ostańcem, występującym w okolicy. Na temat jego pochodzenia krąży wiele spekulacji. Twierdzono nawet, że jest to skała pochodzenia pozaziemskiego, być może meteoryt. W związku z jego nieznaną historią, powstało wiele legend starających się to jakoś rozwiązać. Jedna z nich opowiada o diable, który niósł głaz, aby zniszczyć zamek w Odrzykoniu i upuścił go tutaj przez pomyłkę. Inna legenda mówi o diablicy, która niosła go podobno w zapasce, i upuściła go usłyszawszy dzwony bijące na rezurekcję. Podobno głaz ten był początkowo tak wielki, że wystawał ponad las. Istnieje również nieco zmieniona wersja, wg której diablica upuściła kamień, usłyszawszy pianie koguta, a niosła go do Ujazdów, zwanych Piekłem. Nazwanie kamienia „błędnym” wiąże się z przekonaniem, jakoby miał on tajemniczą właściwość, która karze przechodzą-cym nieopodal ludziom błądzić po lesie. Podobno nawet tym mieszkańcom, którzy doskonale znają tutejszy las, i czują się w nim prawie jak w domu — zdarzało się zgubić drogę. Z danych, pochodzących z 1982 r. wynika, że kamień miał wówczas 110 cm wysokości, jednak starsi mieszkańcy utrzymują, że jeszcze w 1954 r. sięgał 3 m. Jeszcze wcześniejsze doniesienia — sprzed I wojny światowej – mówią o wystawaniu jego czubka 1,5 m ponad drzewa. Podczas II wojny światowej, Niemcy mieli zamiar wykorzystać go do budowy drogi z Błażowej na Ujazdy, jednak skała, pomimo wiercenia i podkładania ładunków wybuchowych, nie chciała się łatwo kruszyć. Rozsadzono tylko jej górną część, a większe kawałki gdzieś wywieziono. Obecnie kamień ma szczyt na poziomie gruntu. Można z tego faktu wnioskować, że pogrąża się w ziemię.

Na granicy oddziałów 84h oraz 87a, w dolinie potoku znajduje się rumowisko skalne z naniesionych przez potok różnej wielkości głazów i kamieni. Na potoku występują niewielkie, ale dość liczne wodospady.

Wspólnym wysiłkiem Gminy Błażowa i Nadleśnictwa Strzyżów w dniu 15 listopada 2004 roku zakończono budowę na terenie rezerwatu ścieżki edukacyjno- przyrodniczej. Ścieżka przyrodniczo-edukacyjna w rezerwacie przyrody „Mójka” składa się z dwóch szlaków.

„Szlak bobra”, oznaczony kolorem czerwonym, to łatwiejsza i krótsza trasa, której czas przejścia zajmuje około 1,5 godz. Na trasie tej usytuowana jest większość urządzeń oraz tablice edukacyjne.

Drugi wariant ścieżki „Szlak jelenia” oznaczony jest kolorem żółtym. Na przejście tej trasy trzeba poświęcić ok. 5 godz. Jest to trasa zdecydowanie trudniejsza, biegnie przez jary i potoki do „Błędnego kamienia” i zataczając pętle łączy się ponownie ze „Szlakiem bobra”.

Na ścieżce rozmieszczonych jest 15 tablic informacyjnych.

„Budowa warstwowa lasu”

„Odnowienie lasu”

„Narodziny łąki”

„Drzewa liściaste i iglaste”

„Owady w lesie”

„Zmurszały pień”

„Sukcesja ekologiczna”

„Płazy”

„Ekosystem leśny”

„Bóbr architekt”

„Gady”

„Życie społeczne mrówek”

„Mikoryza”

„Cele i formy ochrony przyrody”

Od ostatniego przystanku jest już tylko kilkadziesiąt metrów do wyjścia z rezerwatu i przystanku turystycznego, gdzie można odpocząć i zapalić ognisko.

„Wilcze” to rezerwat florystyczny o powierzchni 342 ha utworzony 25 lipca 1997 roku w leśnictwie Kąkolówka ( oddz. 106, 109-115, 119-121).

Obejmuje zachowany w formie naturalnej las porastający wzgórza północnej strony pasma Wilcze. Wzgórze Wilcze ( 510 metrów n.p.m.) to najwyższe wzniesienie w pasie ciągnącym się wzdłuż doliny rzeczki Gwoźnica, zwane jest także Patrią.

Przedmiotem ochrony są tu zbiorowiska leśne tworzone przez drzewostany jodłowe z dużym udziałem buka.

Lasy jodłowe tworzą w przewadze zespół żyznej buczyny karpackiej w dwóch formach wysokościowych – podgórskiej i reglowej, z dynamicznie odnawiającą się jodłą. Osobliwością rezerwatu jest występowanie kilku płatów wyżynnego jodłowego boru mieszanego buczyny karpackiej z czosnkiem niedźwiedzim, nadrzecznej olszyny górskiej oraz bagiennej olszyny górskiej.

Bogactwo florystyczne wyraża się obecnością 308 gatunków roślin naczyniowych, w tym 21 chronionych oraz 32 gatunków górskich. Na uwagę wśród nich zasługują: kruszczyk.